هر کسی چیزی به پای آن پسر می افکند

شاه ملک افسر گدای ملک سر می افکند

آفتاب از پرده پیش از صبح می آید برون

چون سحرگه باد از آن رخ پرده بر می افکند

سایه می افکند مرغی بر سر مجنون و من

وادی دارم که آنجا مرغ پر می افکند

چون گریزد از بلا عاشق که آن ابرو کمان

ناوک مژگان به دلها بی خبر می افکند

سایه از لطف تن پاکش نمی افتد به خاک

جامه چون آن نازنین پیکر ز بر می افکند

وه که هرچند آن مهم نزدیک می خواهد به لطف

بختم از بی طالعی ها دورتر می افکند

هرگه آن مه بر ذقن می افکند چوگان زلف

محتشم در پای او چون گوی سر می افکند